Η Ντίνα Βαρδαραμάτου, υποψήφια ευρωβουλευτής με τον ΚΟΣΜΟ, γράφει στο NEWS24/7 για την κατάσταση των ΜΜΜ στην Ελλάδα και τις δυσκολίες στην πρόσβαση από τους πολίτες.
Πολλά σκαλιά, ψηλά σκαλιά. Στενοί ανηφορικοί διάδρομοι. Θέσεις με σκαλοπάτια. Χειρολαβές, ελάχιστες και σε λάθος σημεία. Πολλά αστικά λεωφορεία είναι κατασκευασμένα έτσι. Μέσα μαζικής μεταφοράς διόλου φιλικά προς τον χρήστη. Κι είναι να αναρωτιέσαι, ποιοι τα σχεδίασαν και ποιοι τα ενέκριναν; Ρωτήθηκαν οι επιβάτες ποιες είναι οι ανάγκες τους και πώς αυτά τα οχήματα θα τις καλύψουν; Συμμετείχαν οι επιβάτες σε συζητήσεις; Σε διαβούλευση;
(Και) εκεί είναι που έχουμε ένα κενό – στην απόσταση από το πεδίο της πρώτης γραμμής μέχρι το πεδίο λήψης αποφάσεων και στις διαδικασίες που δίνουν χώρο, χρόνο και φωνή στους πολίτες. Στις διαδικασίες που ακούνε αυτή τη φωνή αλλά και στις διαδικασίες που τη λαμβάνουν υπόψη τους.
Είναι γεγονός πως η διαβούλευση δεν είναι τόσο συμπεριληπτική όσο οφείλει. Τα χρονικά περιθώριά της είναι περιορισμένα και οι αποφάσεις τελικά λαμβάνονται χωρίς να ακούγεται η φωνή των κοινωνικών ομάδων που αντιμετωπίζουν προκλήσεις και που καλούνται να διαχειριστούν μία καθημερινότητα που χαρακτηρίζεται από διακρίσεις, αποκλεισμό, από συμπτωματολογική αντιμετώπιση και από μία ασυνέχεια που συνοδεύεται από έλλειψη πρωτόκολλων λογοδοσίας και διαφάνειας. Μιας καθημερινότητας κι ενός συστήματος που δαιμονοποιεί, που μοιράζει απλόχερα τις ευθύνες αλλού αλλά δεν αναλαμβάνει τις δικές της.
Μιας καθημερινότητας κι ενός συστήματος που δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν και να ενσωματώνουν τις καλές πρακτικές, τα εργαλεία και την τεχνογνωσία των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών και των τοπικών κοινωνιών. Οι οργανώσεις αυτές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, έχουν γρήγορα αντανακλαστικά και αμεσότητα. Μέσα από το έργο τους προβάλλουν τη ζωτική ανάγκη για πρόβλεψη και πρόληψη που όμως χαρακτηρίζονται ως κοστοβόρες διαδικασίες και δεν φαίνεται να πραγματώνονται αποτελεσματικά και αειφόρα.
Οι Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, μέσα από τη δράση τους, την υλοποίηση προγραμμάτων, την άσκηση πίεσης και τη συμμετοχή τους σε φόρα και πλατφόρμες δημιουργούν και εφαρμόζουν πρωτόκολλα και καλές πρακτικές, μεταφέροντας τη φωνή, τις εμπειρίες και τις πρακτικές των ομάδων που στηρίζουν ή/και εκπροσωπούν. Έχουν να μας παρουσιάσουν αποτελέσματα και συλλογική γνώση, μέσα από τη διάσταση ποιοτικών παραμέτρων και ποσοτικών δεικτών.
Νομοτελειακά, αυτό δεν αξιοποιείται και τα επιτεύγματα αυτά συχνά περιορίζονται σε αναφορές στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και σε ιστοσελίδες που αποτελούν συμβατική υποχρέωση. Μία προηγμένη, δημοκρατική κοινωνία οφείλει να βάζει στις προτεραιότητές της την πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση, την ευμάρεια, την πληροφόρηση, την πρόσβαση για όλους και όλες καθώς και τη διαχείριση της καθημερινότητας με τρόπο που να σέβεται και να αφουγκράζεται όλους και όλες.
Πώς περνάνε αυτήν την καθημερινότητα οι κάτοικοι της Θεσσαλίας; Της Ρόδου; Του Έβρου; Οι άνθρωποι που τραυματίζονται σοβαρά σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα; Τα παιδιά των γυναικών-θυμάτων των γυναικοκτονιών; Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν χρόνιες ασθένειες και δεν έχουν πρόσβαση σε γιατρούς και φάρμακα; Οι νέοι και νέες που αντιμετωπίζουν, εκτός από το φάσμα της ανεργίας, ακύρωση και απομόνωση;
Αν είσαι νέος, νέα, γυναίκα που κακοποιείται, ηλικιωμένος, αλλοδαπός, άτομο με αναπηρία, αντιμετωπίζεις πολλαπλούς δείκτες δυσκολίας και πρέπει συχνά να αγωνίζεσαι μέχρι εξάντλησης για να αποδείξεις τα αυτονόητα, διεκδικώντας και αυτά τα αυτονόητα και το δίκιο σου.
Και βέβαια έχουν γίνει πολλά και βέβαια έχουμε να γιορτάσουμε πολλά και να παρουσιάσουμε λαμπρά παραδείγματα προόδου και εξέλιξης. Μην τα γιορτάζουμε όμως σαν κάτι που χαρίζεται στην κοινωνία όταν αυτό το κάτι είναι υποχρέωση της Πολιτείας. Και μέσα στις υποχρεώσεις της είναι να καθορίσει τα πρωτόκολλα συνεργασίας με την Κοινωνία των Πολιτών και να ενσωματώσει στη δική της καθημερινότητα τα επιτεύγματα και τα λαμπρά παραδείγματα του έργου της Κοινωνίας των Πολιτών.
Νέοι και νέες, που έχουν γνωρίσει και έχουν ζήσει μόνο κρίση παντός είδους, καλούνται να ψηφίσουν για ένα μέλλον που τους αφορά αλλά στο οποίο δεν έχουν ενεργό συμμετοχή, μεσήλικοι άντρες αποφασίζουν για το τι μπορεί να κάνει μία γυναίκα με το σώμα της, αστικά λεωφορεία σχεδιάζονται χωρίς τη γνώμη επιβατών.
Στο κόμμα ΚΟΣΜΟΣ πιστεύουμε και δεσμευόμαστε στην συνεργασία με την Κοινωνία των Πολιτών και στην εφαρμογή πρωτόκολλων διαύγειας, λογοδοσίας και διαφάνειας.